Το πρωϊνό του Σαββάτου δεν ήταν συνηθισμένο όπως τα άλλα...Είχε μια δόση από ξαφνική απόκοσμη ομορφιά που σε κατακλύζει. Μια ομορφιά που ίσως (τι ίσως;) δεν κατακτήσω ποτέ. Δυστυχώς δεν αναφέρομαι στις στιγμές που αντικρίζω το είδωλό μου στον καθρέφτη. Όπως λοιπόν περπατούσα αμέριμνη στην Ερμού κοιτάζοντας σαν χαριτωμένο κοριτσάκι τις στολισμένες βιτρίνες και φορτωμένη με πολλά ψώνια σαν άλλη Kάρι Μπράντσο, πέφτει το μάτι μου σε μια καθισμένη φιγούρα ντυμένη στα μαύρα. Τον κοιτάω. Περιέργως τα βλέμματά μας συναντιούνται. Τυχαίο. Αφηρημένος θα ήταν. Ο ορισμός της ομορφιάς πιστεύω κορίτσια σε σοκάρει. Μπορώ να πώ ότι μου χάλασε τη μέρα αντί να μου τη φτιάξει. Θυμήθηκα που είμαι και αειπάρθενος...χέσε μέσα για να μην μας μαλώσει και η Angel που αστόχησαμε!
Του την έπιασες?
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι ακόμα καλε!!
ΑπάντησηΔιαγραφή